Batı Karadeniz Bölgesindeki X meslek lisesinde idareci olarak çalışıyordum. 400 civarı öğrencisi olan okulda yıllar içinde, politik dümenlerle, gereksiz olduğu halde 9 farklı mesleki bölüm açılmıştı.
İlçede yaşayan aileler çocuklarını sadece “bilgisayar, elektrik-elektronik, yiyecek-içecek” bölümlerinde okutmak istiyordu.
MEB her yıl okula yazı yollayarak “Bölümlerin kontenjanlarını bildiriniz” diyordu. Ben de okulun atölyelerinin alabileceği maksimum öğrenci kapasitesini belgeye yazarak üst makamlara iletiyordum.
Okul açılınca 9. sınıf öğrencilerine bölümlerin tanıtımını yapıyor ve bölüm tercih formlarını veriyorduk.
Öğrencilerin yüzde 90’lık dilimi yukarıda ifade ettiğim 3 bölüme girmek istiyordu. Diğer 6 bölüm okutacak öğrenci bulamıyordu.
Gereksiz, istihdam imkânı bulunmayan, işsiz kalacak mezunlar veren bölümlerinin kapanmasını istemeyen, yatmaya alışmış, 3-5 öğrencisi kalmış 6 bölümün öğretmenleri ve bağlı oldukları sahte sarı sendika bize baskı yapmaya başladı. “Bölümleri kapatamazsın” dediler.
Aynı zamanda bilinç seviyesi çok yüksek olmayan öğrencilere ve velilerine çeşitli yalanlar söylenerek rağbet görmeyen bölümlerine talep oluşturmaya çalışıyorlardı.
İl Milli Eğitim Müdürü bir gün okula geldi. Bölümleri gezdi. “Hangi bölümde kaç öğrenci var” dedi. Ben de öğretmen ile öğrenci sayılarını ifade ettim. “Öğrencisi olmayan bölümlerin kapatılması için gerekli işlemleri yapalım” dedi.
Ancak, ilçedeki eğitim örgüsünü ele geçirmiş sarı ve sahte sendikanın ahtapot misali yayılmış kolları, üyeleri başka okullara gitmek zorunda kalmasın diye bölümlerin kapatılmasını engellediler.
Sonuç olarak, ülkemizin 930 ilçesinde ve 81 vilayetinde öğrencisi olmadığı halde birçok mesleki bölüm açık tutulmaya devam ediliyor. Buralarda görev yapan binlerce meslek dersi öğretmenine, çok az çalışmalarına rağmen 16-22 bin TL maaş ödeniyor…
Ali Özdemir
(Eğitimci/Yazar)
